Πριν από περίπου ένα χρόνο έτυχε να πέσω πάνω σε ένα Malaguti Centro SL, ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Αλλά όσο περισσότερες μοτοσυκλέτες της μάρκας συναντούσα, τόσο περισσότερο ήξερα ότι σύντομα θα απατούσα το Centro μου.
Υπάρχει κάτι στο Malaguti Phantom που με έκανε να θέλω να αποκτήσω ένα, άλλωστε είναι αρκετά εμβληματικό σε αυτά τα μέρη. Έτσι, όταν μου δόθηκε η ευκαιρία να αποκτήσω ένα, δε δίστασα. Το σχήμα, η συμπεριφορά και ο ήχος του με είχαν κολλήσει. Και μετά έρχονται τα μικρά πράγματα. Το νεύμα σεβασμού όταν προσπερνάς έναν συνάδελφο αναβάτη του Phantom… Αυτό το πράγμα έχει ιστορία πίσω του. Τις προάλλες ανέβηκα σε μια XSM του 2004 και τώρα φαίνεται ότι θα πρέπει να βρω λίγο περισσότερο χώρο στο γκαράζ.
Τα Σαββατοκύριακα είμαι μόνο εγώ, το Phantom μου και η οροσειρά του Piedmont, είναι το μόνο που χρειάζομαι. Αισθάνομαι ευλογημένος που έχω ένα τόσο απίστευτο μέρος
ακριβώς στο κατώφλι μου, και δε νομίζω ότι θα μπορούσα να βρω καλύτερο σύντροφο για να το εξερευνήσω μαζί του.
Copyright Paul Giurgi